Wie zegt wat? Kan ik de illusie doorprikken?

Illusies maken een groot deel uit van ieders leven.  Als je jong bent, verwacht je niet dat illusies zo’n grote impact op je leven kunnen hebben. Maar wanneer ik naar mijn verleden kijk, kan ik toch met zekerheid zeggen dat bepaalde illusies mijn leven toen ondersteboven hebben gezet.

Het grappige is dat bijna iedereen illusies in zijn leven heeft, maar dat mensen er zelf weinig bewust bij stilstaan. Maar wanneer staan mensen hier dan wel bij stil? Wanneer komt een mens tot inzicht dat hij leeft in een illusie? Men kan illusies hebben over alle aspecten van het leven. Illusies omtrent voeding, genotsmiddelen, geld, status, emoties, liefde, … 

Het doorbreken van een illusie is niet gemakkelijk, zeker niet wanneer je al een lange tijd onbewust vasthoudt aan dezelfde illusie. Ikzelf heb ook een tijdje in dezelfde illusie geloofd tot ik tot het besef kwam dat ik vasthield aan iets wat niet bestond. Mijn denken (hersenen) namen het over van mijn gevoel. Vele mensen zeggen dat je weet wanneer je verliefd bent op iemand,  je gevoel altijd spreekt. Maar wat vele mensen niet beseffen, is dat het soms lijkt alsof je gevoel spreekt, maar dat het eigenlijk je verstand is. Hoe kan je anders verklaren dat mensen bijvoorbeeld bij hun partner blijven ondanks dat er agressie aanwezig is in de relatie? Sommige mensen ‘voelen’ diep vanbinnen een verbinding met hun agressieve partner en ‘voelen’ dus de nood om die connectie terug aan te wakkeren die in het begin van hun relatie sterk aanwezig was. Ik spreek hier over ‘voelen’, omdat het lijkt alsof je gevoel spreekt, maar eigenlijk is dit niet zo. Hoe kan je diepste zelf nu samen willen zijn met zo’n partner? Je ziel (gevoel) wilt enkel samen zijn met iemand die je respecteert en je laat groeien in het leven. Dus wat is dit ‘gevoel’ dan wat mensen voelen? Wat zorgt ervoor dat sommige mensen bij een partner blijven die toxisch is voor hun persoonlijkheid en ontwikkeling? Ons verstand.

Ikzelf beleef een dualistische relatie met mijn verstand. Ons verstand zorgt namelijk voor veel positieve dingen in ons leven, maar vergis je niet… ons verstand heeft ook een enorm grote macht over ons denken en handelen…soms bewust, maar meestal onbewust. Mensen verwarren vaak hun verstand met hun gevoel. Het verstand kan namelijk een soort vermomming aannemen waardoor het ons gevoel lijkt. Neem nu het voorbeeld van de agressieve partner…Wat drijft mensen om bij hun partner te blijven wanneer er zich zo’n situatie heeft voorgedaan? Ons verstand houdt van stabiliteit in het leven. Hierdoor blijven de meeste mensen te lang vasthouden aan iets wat eigenlijk ongezond is voor hun ontwikkeling. Ons verstand maakt ons gevoel als het ware wijs dat verandering, in deze situatie het verlaten van je partner, niet goed is. Verandering is eng en onvoorspelbaar, blijf dus maar bij het oude. Daarnaast heeft ons verstand ook de magische kracht om zich zaken te herinneren.  Positieve herinneringen kunnen er ook voor zorgen dat je kiest om in een ongezonde situatie te blijven. “Vroeger was hij zo lief, dat kan toch niet weg zijn?”, “Zij heeft ook haar goede momenten hoor, ik kan haar toch niet verlaten?” Dit zijn zinnen die velen bekend in de oren klinken en deze manier van denken ontstaat door de kracht van de herinneringen.

Maar hoe weet je nu wat echt je gevoel is? Hoe weet je naar wat je moet luisteren bij het maken van een keuze? Je gevoel wilt altijd het beste voor jou, niet voor de anderen. Je gevoel wilt dat jij jezelf ontplooit in het leven en zoveel mogelijk groeit. Je gevoel geeft je subtiele signalen via je buik. Ik gebruik het woord subtiel omdat niet iedereen bekend is met dit gevoel tot je er aandacht aan besteedt. Neem bijvoorbeeld mezelf… dit buikgevoel had ik op zoveel momenten in mijn leven, maar ik besteedde hier geen aandacht aan. Tot ik werd geconfronteerd met het bestaan van zo’n buikgevoel. Vanaf het moment dat ik hier aandacht aan gaf, werd dit vaak een soort van gids voor mij.  

Dit neemt niet weg dat het soms moeilijk is om naar deze gids te luisteren. Als je gewoon bent om naar je verstand te luisteren, dan is dit een soort van routine geworden die je moeilijk krijgt afgeleerd. Dit kan ook angst oproepen omdat het een gewoonte is die je moet doorbreken. Daarnaast is hetgeen wat ons verstand zegt meestal aantrekkelijker en veiliger voor ons om te kiezen. Maar is dit echt wat we diep vanbinnen willen? Uit ervaring kan ik hier het volgende antwoord op geven: ‘neen’.

Op naar de volgende laag, naar de volgende verborgen illusie! 

Liese Gijsens