Gedichten
Stilte in mijn hoofd lijkt onbereikbaar.
Het rustige en serene gevoel alsof gedachten niet meer bestaan.
De eenheid tussen alle deeltjes in je lichaam.
Wat verlang ik naar jou.
Met beide voeten op de grond, trotserend de wereld.
Liese Gijsens
Ik lijk op een kruispunt te staan, maar mijn zicht is me afgenomen.
De gedachte schiet meermaals per dag door mij hoofd.
Soms lukt het om te doen alsof, alsof morgen nog niet moet worden gekozen.
Liese Gijsens
Wat je zeggen wil, dat kan je niet.
Wikken, wegen, wikken wegen…
Je weet niet wat te doen of hoe je te gedragen.
Verbijten van gedachten, proberen opgaan in sferen, wanneer zal je het eens leren?
Opvullen van leegte, het gebeurt zo subtiel.
Tot je moet kiezen en je wilt niets verliezen.
Lopen in een rondje, een tijdje kijk je toe, maar dan plots verschijnt het vergrootglas…
Je duwt het weg, doet alsof het niet bestaat, maar ondertussen blijf je hetzelfde rondje lopen.
Liese Gijsens
“Hij vult tijdelijk mijn leegte die ik diep vanbinnen voel”, zei ze.
“Het voelt als de oplossing, maar is een illusie”, zei hij.
De illusie dat een ander je moet vervolledigen leeft in ons allemaal.
Op zoek naar vervulling start in de eenzaamheid.
Liese Gijsens
Wanneer je loslaat
en je niet kapot gaat
dan weet je
dat je deze keer
echt
losgelaten
hebt.
Frauke Heyde
‘Als ik me maar goed genoeg verstop’, dacht ik
‘dan zal het steeds minder pijn doen.’
Maar langzaamaan raken alle plekjes op.
Frauke Heyde
Ik denk dat we meer mensen moeten vertellen hoe moedig ze zijn. Dat het oké is om bang te zijn, en vooral, niet hun schuld. We moeten meer praten. Over hoe er soms wordt ingebroken in hun harten, soms hun lichamen, als huizen, en over niemand die durft zien wat er daar is gebeurd. Ik denk dat mensen zich niet alleen horen te voelen. Dat iedereen het verdient om iemand te hebben die luistert. Soms geloven mensen zelf niet dat wat ze voelen recht heeft op bestaan. Dan horen andere mensen hen te zeggen: “Alles wat je voelt is van jou, van jou alleen, en doe maar”, want niks wat wordt gevoeld valt te sturen en niets wat wordt gevoeld kan dus ooit verkeerd zijn. Wel wat mensen er vervolgens mee doen. De haat lijkt soms de tweede natuur van mensen geworden. Toch wil ik geloven dat we elkaar nog kunnen redden.
Frauke Heyde